این پژوهش در تلاش است عوامل مؤثر در خودواپایشی کارکنان را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال تدوین الگویی مناسب برای تبیین و سنجیدن آن است. پژوهش حاضر از نظر هدف، کاربردی و روش آن، آمیخته و داده‌ها از طریق روشهای کتابخانه‌ای و میدانی جمع‌آوری شده است. نخست به منظور شناسایی عوامل مؤثر بر خودواپایشی کارکنان ناجا، داده‌ها از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته و به روش هدفمند تا اشباع داده‌ها جمع‌آوری، و سپس به روش تحلیل تم به پنج دسته «عوامل ارزشی–فردی»، «عوامل سازمانی»، «عوامل اجتماعی»، «عوامل خودتنظیمی» و «عوامل عملکرد سازمانی» تقسیم شد. سپس با مقایسه داده‌ها با چارچوب نظری الگوی نظام مند خودواپایشی تدوین شد و روایی آن به وسیله پرسشنامه و از طریق تجزیه و تحلیل آمار توصیفی و استنباطی از دو نرم افزار SPSS و Smart PLS مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آماره تی نشان داد عوامل ارزشی – فردی (020/2)، عوامل سازمانی (337/1) عوامل خانوادگی – اجتماعی (953/3) و عوامل عملکرد سازمانی (583/7) می‌باشد که می‌توان نتیجه گرفت از بین 5 عامل یاد شده فقط عامل سازمانی با خودواپایشی رابطه معنادار ندارد.
