آرین عظیمی / Aryan Azimi

دنیای امروز، دنیای بسیار پیچیده‌ای است؛ زیرا هم تعداد موضوعات جدید و هم کثرت داده‌های مرتبط با آنها هر روز بیشتر از قبل می‌شود و در نهایت باعث می‌شود تا با توجه به محدودیت‌های ذاتی که در تجزیه و تحلیل داده‌ها در اختیار داریم، نتوانیم گزینه‌ی اصلحی را برای خود و برای آینده‌گانمان انتخاب کنیم. از یک طرف ما آدمها به علت کمبود منابع و هزینه‌های آن نمی‌توانیم مانند یک ابرسیستم، همه داده‌ها را دریافت کرده و با پردازش و منطق خودمان به بررسی گزینه‌ها و انتخاب گزینه اصلح بپردازیم و از طرف دیگر برخی از ما از روی فروتنی، خود را در هر مساله صاحب نظر نمی‌دانیم البته قرار هم نیست همه‌چیزدان باشیم، درنتیجه به دوستان، عالمان و اینفلوئنسرهای زمانه خود اعتماد کرده و با رای ایشان، نظر و تصمیم خود را همسو می‌کنیم. اما هر چقدر که داده‌های بیشتری تولید می‌شود، تشخیص صحت گفتار آنها برایمان بسیار دشوار و هزینه‌بر خواهد بود؛ بنابراین از آنجا که ما عقل کل و متبحر در امور مختلفی نیستیم، به این سوال می‌رسیم که در این دنیای پر از حرف و گفته و نوشته، پر از آدمهای منطقی و احساسی، پر از عالمان و جاهلان پرمخاطب، به گفته چه کسی می‌توانیم اعتماد کنیم، حرفش را بپذیریم و به او اقتدا کنیم؟

در اینجا، زمان ثابت است
قرن‌هاست که ثابت است
نه عقربه‌های ساعت، تکانی خورده‌اند
و نه شبهای آن با روزهای روشن پایان یافته‌اند

در اینجا کسی ساعتی کوک نمی‌کند
کسی درختی نمی‌کارد
کسی به ماهی‌ها غذا نمی‌دهد
کسی به انتظار دیداری نیست
کسی به فکر فردایی نیست

تا قبل از ۳۰ سالگی حس می‌کردم که زمان خیلی زود می‌گذره، هر سال زودتر از پارسال طی می‌شد؛ هرروز سریعتر از روز قبل برام تموم می‌شد. همش یه هول و ولایی داشتم که ای وای! نیمه عمرم تموم شد و من هیچ کاری نکردم؛ نه مهارتی کسب کردم، نه تفریحِ درست حسابی داشتم و نه اصلا می دونستم بعدا قراره چیکار کنم. هی به خودم فشار می‌آوردم، بیشتر راجع به خودم از خودم می‌پرسیدم، بیشتر رو کاغذ نقشه می‌کشیدم اما نتیجه تلخ این بود که نمی‌دونستم چی‍مو کجامو و کجا باید برم.