خصوصی‌سازی، از ابرخط‌مشی‌هایی است که در چهار گوشه جهان، در سیستم‌های سیاسی گوناگون، اجرایی شده و کشور ایران نیز می‌توانست از این تجربه ارزشمند، برای بیشینه سازی اثربخشی خط‌مشی خصوصی‌سازی در اقتصاد خود بهره مند شود؛ حال آنکه این مهم رخ نداد. این پژوهش قصد دارد تا با نگاهی ژرف به خط‌مشی خصوصی‌سازی، به بررسی و تبیینی برای درک و بهبود یادگیری از تجارب داخلی و نیز درس‌آموزی از خط‌مشی دیگر کشورها بپردازد.
معرفی رویکردهای مطالعه خط‌مشی‌های عمومی
رویکردهای مختلفی برای مطالعه خط‌مشی های عمومی وجود دارد. انتخاب هر رویکرد برای مطالعه خط‌مشی‌های عمومی، تاثیر بسزایی در تحلیل و ارائه پیشنهاد سیاستی از طرف تحلیلگران دارد. شفریتز و بوریک (۲۰۰۸) در کتاب خود با عنوان «مقدمه‌ای بر خط‌مشی عمومی»، از هفت رویکرد برای مطالعه خط‌مشی عمومی نام می‌برد.
تحلیلی بر شعار «کرونا_را_شکست_میدهیم»
«کرونا را شکست میدهیم» شعاری (Slogan) است که دولت برای مواجهه با شیوع ویروس کرونا در رسانه‌های کشور به کارگرفته است؛ اما در وضعیت فعلی، دولت باید شعاری را همراستا با راه حل (Solution) به مردم منتقل می‌نمود. زمانی که درباره راه حل صحبت می‌کنیم باید درباره راهبردی برای حل یک مساله صحبت کنیم اما زمانی که حرف از شعار می‌زنیم، تنها درباره پیامی فکر می‌کنیم که قصد داریم به مخاطبانمان منتقل کنیم. همه راه حل ها معطوف به حل مساله هستند اما این امر برای شعارها صدق نمی‌کند. اگرچه راه حل و شعار را می‌توانیم در یک توالی منطقی بیابیم.
مروری بر برنامه راهبردی و عملیاتی سازمان بهداشت جهانی برای مقابله با کرونا
در آخرین روزهای منتهی به سال ۲۰۱۹، چین از شناسایی ویروس ناشناخته ای خبر داد که بعد از به اشتراک گذاری توالی ژنوم آن با سازمان بهداشت جهانی، نام آن ۲۰۱۹-nCoV نامگذاری شد. امروزه این ویروس به دلیل اپیدمی بالای آن، تبدیل به مساله جهانی شده است که سلامت کل جامعه بشری را تهدید می کند. سازمان بهداشت جهانی پیرو رسالت و ارزشهای خود، گام های اساسی را برای افزایش آگاهی دولت ها و جامعه انسانی تا به امروز برداشته است. در ذیل مروری بر دو گزارش سازمان بهداشت جهانی شامل «برنامه راهبردی آمادگی و پاسخ» و «دستورالعمل برنامه ریزی عملیاتی برای حمایت از آمادگی و پاسخگویی کشور» که به ترتیب نسخه اولیه آن در ۳ فوریه و ۱۲ فوریه منتشر شده اند را بررسی می کنم.
در دفاع از بوروکراسی
بوروکراسی (یا دیوان سالاری)، نظام اداری مظلومی است؛ چرا که همه افراد از سیاستمدار گرفته تا کارمند وزارتخانه و یا شهروند شهری کوچک بر او لعن می فرستند بدون آنکه بداند او چه می گفت که شایسته چنان نفرتی است. این قضیه تنها درباره ایران و ایرانیان صدق نمی کند بلکه نیم قرن است که سیاستمداران و مدیران بخش عمومی در فرنگ نیز او را پس زده اند و نظام اداری دیگری را با نام «مدیریت دولتی جدید» بر مسند ادارات نشانده اند. در این نگاشت نمی خواهم از تاثیر ایدئولوژی نئولیبرالیسم مستتر در مدیریت دولتی جدید بر به یغما رفتن منافع عمومی و یا عدم تناسب آن با نظام اداری ایران صحبت کنم. بلکه قصد دارم که بگویم بی انصافی است که بالاترین مقام اجرایی دولت نیز هنوز مسائل موجود در کشور را به گردن بوروکراسی بیندازد.
مروری بر کتاب اداره امور عمومی؛ فهم مدیریت، سیاست و قانون در بخش عمومی
در نسخه هشتم این کتاب، به غیر از نام آشنای روزنبلوم، دو مولف دیگر بنامهای کراوچک و کلرکین در نگارش این اثر همکاری داشته اند. روزنبلوم در این ویرایش نیز به مانند سایر ویرایش های پیشین، نگاه خود را به مدیریت امور عمومی حفظ کرده است. در هیچ کتابی به این اندازه نمی توان حوزه و دامنه اداره امور عمومی را (که ما ایرانیان به غلط مدیریت دولتی می نامیم) درک نمود. نگاه روزنبلوم این ادعا را دارد که تمام نظام های مدیریت امور عمومی مشتمل بر سه بعد مدیریتی، سیاسی و قانونی هستند و یا همین نگاه تلاش کرده است تا در هر فصل موضوعات مختلف در حوزه مدیریت امور عمومی را از این سه بعد بررسی نماید.
ما قرار نیست ژاپن شویم
زمانی که در جست وجوی موضوعی برای انجام رساله خود در مقطع کارشناسی ارشد بودم، توجهم به موضوع «رقابت‌پذیری» در مقیاس شهرها و کشورها جلب شد. بعد از کمی جست و جوی اینترنتی و مطالعه، تصمیم گرفتم تا با برخی از مدیران مرکز مطالعات و برنامه ریزی شهر تهران مصاحبه اولیه انجام دهم. اگر اشتباه نکنم آقای دکتر قورچی با توجه به رشته تخصصیشان از عبارت «کدهای ژئوپولیتیکی» صحبت کردند و بحث را به جمله ای خاتمه دادند با این مضمون که «ما قرار نیست ژاپن شویم». جمله ایشان مثل ضربه وایلدر به سرم شد و باعث شد تا موضوع دیگری را انتخاب کنم.